|
 John Blanchard oturduğu banktan kalktı, üzerindeki denizci
üniformasını düzeltti ve şehrin büyük tren istasyonundaki insanları
incelemeye koyuldu. Gözleri o kızı arıyordu, kalbini çok iyi bildiği, ama
yüzünü hiç görmediği, yakasında gül olan o kızı. Ona olan ilgisi bundan on
üç ay önce Florida'da bir kütüphanede başlamıştı. Raflardan aldığı bir
kitabın içindeki yazıdan çok etkilenmişti... Kitaptan değil sayfalardan
birinin kenarında kurşun kalemle yazılmış minik notlardan... Yumuşak el
yazısı, düşünceli bir ruhu ve insanın içine işleyen bir karakteri
yansıtıyordu. Kitabın baş sayfasında, o kitabı en son okuyan kişinin
ismini gördü: Bayan Hollis Maynell. Biraz zaman ve çaba sonunda adresini
buldu. Bayan Maynell New York 'da yaşıyordu. Blanchard ona kendisini
tanıtan ve mektup arkadaşı olmayı teklif eden bir mektup yazdı. Ertesi gün
de ikinci Dünya Savaşı'na katılmak için Avrupa'ya doğru yola çıktı. Daha
sonraki bir yıl bir ay boyunca birbirlerini mektuplarla tanıdılar. Her mek
tup kalplerine düşen bir sevgi tohumuydu sanki. Bir romantizm başlıyordu.
Blanchard kızdan bir resmini istemişti, ama kız reddetti. Kendisini
gerçekten önemsiyorsa nasıl göründüğünün ne önemi vardı? Sonunda
Blanchard'ın Avrupa'dan dönüş günü geldi çattı. İlk buluşmalarını
ayarladılar. New York Tren istasyonunda akşam saat tam 7'de.
"Beni tanımak için " diye yazmıştı kız mektubunda ,
"Ceketimin yakasında kırmızı bir gül takılı olacak".
İşte saat tam 7'ydi ve Blanchard yüzünü daha önce hiç görmediği,
ama kalbini sevdiği o kırmızı güllü kızı arıyordu...
Hikayenin gerisini Bay Blanchard'dan dinleyelim:
"Birden genç bir kızın bana doğru yürüdüğünü fark
ettim. İnce ve uzun boylu, sarı saçları o güzel
kulaklarının önünden omuzlarına düşmüş... çiçek
rengi mavi gözlü. Dudaklarının ve çenesinin
muntazam kıvrımları ve açık yeşil giysisiyle
insana sanki baharın geldiğini müjdeleyen bir
kızdı. Ben de ona doğru yürümeye başladım. O kadar
etkilenmiştim ki yakasında gül olup olmadığına
bakmak aklıma bile gelmedi. Ona yaklaşınca,
dudaklarında hafif ve tahrik edici bir gülümsemeyle bana
"Benimle aynı yöne mi gidiyorsun, denizci diye
fısıldadı. Neredeyse kontrolsüz bir şekilde ona doğru
bir adım attım ve o anda Hollis Malley'i gördüm. Kızın
tam arkasında duruyordu. 40'ını çoktan geçmiş,
grileşmeye başlamış saçlarını şapkasının altında
toplamış...şişmana yakın, kısa boylu, kalın bilekli
ayakları topuksuz ayakkabılara gömülmüş. Kafamı
çevirdim, yeşil giysili kız hızla uzaklaşıyordu.
Kendimi ikiye bölünmüş hissettim; arzularım kızı takip
etmemi, ta içimden gelen bir istek ise ruhuma bir
yıldır bana eşlik eden kadınla kalmamı söylüyordu.
İşte orda öylece duruyordu. Solgun kırışık suratı
kibar ve duygulu, gri gözleri sıcaktı. çekinmedim.
Beni tanımasını sağlayacak mavi deri ciltli kitabı ona
doğru tuttum. Bu aşk olamazdı, ama, mutlaka değerli,
belki aşktan da güzel, çoktan beri minnettar olduğum
ve olacağım bir arkadaşlık gibi bir şey olabilirdi.
Kadını selamladım,her ne kadar gizlemeye çalıştıysam
da pek başaramadığım hayal kırıklığımı belli eden sesimle
"Ben Teğmen John Blanchard, siz de Bayan Maynell
olmalısınız. Sizinle buluşabildiğim için çok mutluyum.
Sizi yemeğe götürebilir miyim?" diye sordum.
Kadının yüzüne bir gülümseme yayıldı :
"Neden bahsettiğini bilmiyorum delikanlı"dedi,
"Ama az önce buradan geçen yeşil elbiseli kız, bu
kırmızı gülü yakama takmamı rica etti benden ve
eğer siz beni yemeğe davet edecek olursanız,
kendisinin sizi caddenin karşısındaki büyük
restorantta beklediğini söylememi istedi.
Dediğine göre bu bir çeşit sınavmış...."
Burada Bayan Maynell'in bilgeliğini anlamamak ve
hayranlık duymamak imkansız... Gerçek kalbi keşfetmek
istiyorsanız, cazip olmayana verdiği tepkiye bakın...
"Bana kimi sevdiğini söyle" demiş, Houssaye," Ben de
sana kim olduğunu söyleyeyim."
|
